Het is met recht een veerboot om niet snel te vergeten. Al moet ik zeggen dat ik veel erger verwacht had.
Het ritje van 17km naar de ferry was prima te doen en bij de haven aangekomen zien we vele mooie cruise schepen liggen en 1 aftands bootje… juist dat is de onze. Het boarden gaat gewoon om het recht van de persoon die het hardste zijn tv, koelkast of tas door de gang heen drukt. Erg veel lol met de fietsen dus… door het compartimemt waar de mensen zitten, over wat dozen, achter de motor langs en via een trappetje naar het dek toe en dat ca 60 keer.

Daarna zijn de tassen aan de beurt, 1 voor 1gaan de tda mensen aan boord en worden de hutten volgestouwd met tassen, banden, eten en reserveonderdelen. Kortom een leuk gezicht aangevuld met alle afrikaanse bagage die mee aan boord gaat. Uiteindelijk valt het heel erg mee met de drukte op de boot, kunnen  we er thee en koffie krijgen en zelfs een heuse maaltijd. De cabins zijn voor egyptische begrippen schoon, warm en stoffig. Stuffie zoals de engels spreende mensen het hier noemen. Dat TDA een sociaal experiment zou zijn dat was al bekend, maar na iets meer dan een week on tour en onderweg en 2 weken bij elkaar in sinds Cairo zijn de eerste relaties gemaakt en gebroken.

De eerste tranen hebben gevloeid op hey frontdeck van de ferry met een sterrenhemel zo helder dat er geen licht op de boot voor navigatie nodig is. De zonsopkomst is niet zo spectaculair als de zonsondergang, maar AbuSimbel mag natuurlijk niet gemist worden, al is het gewoon een tempel aan het meer het verhaal van het onderwater laten lopen van de vallei en het verplaatsen van de tempel is natuurlijk wel speciaal.

1 land gedaan, nog 9 te gaan, op naar Soedan.

Groet, Basfietst