Voor de mensen die denken: “die Bas heeft heeft het maar goed voor elkaar, zo op vakantie op kosten van de baas.” is dit volgende blog bedoeld. Natuurlijk ook voor iedereen die het gewoon leuk vindt om een blog te lezen over de belevenissen in Riyadh.

Want ja op vakantie kan het wel lijken met al die foto’s van een miljoenenstad, een appartement met drie toiletten en een zwembad om de hoek.  Om te beginnen met de plek waar mijn huis staat. Dat is een zogenaamde compound. Of te wel een nog niet afgebouwde Vinex wijk met een muur van 3 meter hoog eromheen, bewaking en toegangscontrole. De compound zelf is half af, de beplanting wordt nog gepoot, de sportfaciliteiten zijn beperkt, het asfalt moet nog gedraaid worden (ik ken nog wel een paar goede wegenbouwers ;-)) en vandaag was het zwembad een pierenbadje geworden in verband met het aansluiten van lampen.

De compound ligt aan het uiterste puntje in het noorden van de stad, en er ligt dus niets in de buurt dan zand en wegen die nog niet af zijn. Even ergens heen lopen is er niet bij, daarnaast hebben we hier geen eigen auto’s dus moeten we met busjes naar het werk. Dat is dan wel weer gezellig en geeft een positieve bijdrage aan de sfeer. In de stad zelf kunnen we ons wel met taxi’s (of onze bussen met chauffeur) bewegen, maar met werkdagen die beginnen met het busje op de compound om 6.30 en weer terugkomen op de compound rond 18.00 / 18.30 is er niet zo veel tijd over om wat te doen. Een beetje skypen, koken en wat sporten, misschien nog even BVN kijken of een serie via een niet gecensureerde site en dan is het alweer ruimschoots bedtijd.

De compound af langs de beveiliging.

Op maandagen en donderdagen doen we samen boodschappen en aangezien de donderdagavond het begin van een eendaags weekeinde is, hebben we de afgelopen 2 donderdagen even de stad bekeken. Je moet toch weten waar je woont hé, maar dat is het beste te vergelijken met thuis even een biertje op donderdagavond in de stad…. helaas bier kennen ze hier niet.

Hoor je mij klagen? Nee helemaal niet, want het werken is leuk met al die vreemde culturen, al zijn er altijd bepaalde figuren die je liever vandaag dan morgen achter het behang plakt (gelukkig geen Nederlandse collega’s). De Saoedische cultuur maakt het werken soms wel extra uitdagend, alles gaat gepaard met Insjallah…. als God het wil. In Afrika wist je gewoon dat mensen geen idee hadden van hoe of wanneer, maar hier is het donderdag Insjallah, dat is nu dus misschien zondag…. of maandag of wellicht volgende week donderdag. Alleen de eindtijd is bij de werklui geen Insjallah, vier uur is vier uur en dan zijn ze weg.

Dat betekend dus dat koffiemachines zomaar een week later komen, waterautomaten niet arriveren en de schoonmaak soms een avondje over slaat. Wanneer dat gebeurt met ruim 100 mensen in een kantoor met een tegelvloer en ca. 30 mensen per kamer en één beperkte Nespresso thuismachine voor iedereen…. Nou dan geeft dat soms wel leuke taferelen. De stoelendans van afgelopen week omdat de stoelen ietsjes later waren was erg grappig om te zien, mensen die overal heen lopen met hun stoel en zelfs op ladeblokken zitten te werken… staand vergaderen (de vergaderingen duren dan ineens veel korter) en allerlei methoden om toch een stoel te houden als je even weg wilt. Collega’s vragen, jasjes erop leggen, de stoel in een andere kamer zetten of gewoon de stoel meenemen als een boodschappenkarretje door kantoor. Best vermakelijk.

Gelukkig bestaat niet heel mijn werk uit het regelen en corrigeren van de Saoedische tijd, want straks hebben we meer dan 20 locaties verspreid over de hele stad en die moeten allemaal een vorm van service hebben. Die kantoren en de bouwlocaties bevatten straks ruim 15.000 mensen en die moeten allemaal naar het toilet, wat drinken, maar vooral heel hard werken om het project op tijd af te hebben. Taferelen zoals met de stoelen en het gebrek aan koffie kunnen dan echt niet meer. Kortom dat wordt een behoorlijke uitdaging, niet alleen het leveren van de diensten, maar ook het vinden en bouwen van geschikte ruimten voor wonen en werken.

De andere helft van mijn werk binnen General Services (ja ja een hele mond vol) heeft te maken met HR-achtige / gerelateerde dingen. Vervoer, Auto’s, Verblijfs en werkvergunningen en ook nog Training & Education (PR). Ach vroeger was ik al goed in het verkopen van lucht, dat moet dan nu helemaal wel voor elkaar komen, gelukkig kan ik een team samenstellen van allemaal mensen die hierin gaan ondersteunen. Deze nieuwe collega’s zullen van over de hele wereld komen, ik ben dus heel benieuwd of we de tijdszones op elkaar afgestemd krijgen.

Ik hoef mij dus niet te vervelen, maar vakantie is het zeker niet, de oogjes gaan vaker om 22.00 dicht dan later. Jammer alleen dat ik mijn fiets toch wel heel erg mis! Twee á drie keer per week zwemmen en rennen op de compound zijn leuk maar niet zo leuk als lekker op twee wielen door het landschap rollen. Of het een De Rosa racefiets of een Wilier wordt of toch misschien een 29-er met smalle banden moet ik nog even snel bedenken, want in januari moet de fiets het vliegtuig in.

Bas (Fietst nog niet)

En nog wat plaatjes:

De stad in, op de vroege ochtend

De weg langs ons huis naar de stad.

Kingdom tower omdatie zo mooi is!