Code wit,

Ja vandaag is het dan toch echt aan de hand. Sneeuw…. het einde van de fijne lange trainingen op de weg, het eindeloos en uren fietsen door de bossen in je eentje. Want ja nu er sneeuw ligt wordt het voor mij te koud, te weinig spek op de botten. Maar vooral wordt het te gevaarlijk zo richting Afrika. Al die kinderen en mensen die in het bos lopen, zonder dat ze gewend zijn aan de witte brei, al die gekken die ook de weg met je delen en denken dat ze Collin MacRay zijn. Dat is bij mij reden voor code wit, een staat van extra alertheid, maar vooral ook een staat van extra ontspanning.

Voor Bas is de rustperiode aangebroken, tapering is het magische woord nu.

Tapering, zoiets als rust houden voor een belangrijk evenement om daarna optimaal te presteren. Volgens wikipedia is deze periode soms wel een week lang….. oei dat wordt dus afzien. Dat neemt niet weg dat het geen kwaad kan om in alle rust wat zaken voor Afrika voor te bereiden, want in mijn vorige blog sprak ik al over het in elkaar zetten van de fiets, dat is dus nog niet gebeurt…. tja als je altijd maar door fietst wordt het lastig om de fiets verder klaar te maken.

Ook mijn fotoskilss moet nog wat aan gesleuteld worden, daarom vandaag maar druk begonnen met oefenen.

Maar rust betekend in mijn woordenboek natuurlijk wel relatieve rust. Dus ik denk dat ik dit weekeinde nog wel even op een mountainbike kruip, een rondje door het bos loop, net zoals al die andere mensen die wel houden van een prachtige witte wereld en dat ik maar eens lekker aan de warme chocomelk met zelf gemaakte knapperige speculaas ga zitten. Je moet toch iets om aan je reserves voor Afrika te komen.

Mocht dat toch gaan vervelen, dan maar een muts over de krullen heen en lekker in de buitenlucht uitwaaien. Er is niets fijner dan met een bos verwarde krullen door het bos te lopen. Motto voor de aankomende weken: “Krullenpower-rules”, kortom lekker eigenwijs een beetje koppig maar vooral genieten van deze mooie tijd van het jaar.

Nog maar 1 maand en dan vlieg ik naar Cairo!